WPROWADZENIE
Niniejsza część serwisu, zgodnie z tytułem, prezentuje najważniejsze informacje na temat Pisma Świętego (Biblii). Pomimo, iż pisana jest z katolickiego punktu widzenia (tj. punktu widzenia autora strony) stara się zachowywać obiektywizm i ekumeniczny charakter. Pod pojęciem „ekumeniczny” należy rozumieć taką jej formę, która odpowiada nauczaniu Soboru Watykańskiego II (Dekret: „Unitatis Redintegratio”), a mianowicie potrafiącą uwypuklić elementy łączące katolików i wyznawców innych wspólnot chrześcijańskich, nie zapominając przy tym o wzajemnych różnicach m.in. w podejściu do Biblii. Do pewnego stopnia również, tam gdzie to z katolickiej,
a szerzej z chrześcijańskiej perspektywy możliwe, podjęto próbę wyjaśnienia różnic w podejściu
do Biblii pomiędzy Kościołami chrześcijańskim, tj. takimi, które uznają naukę o Trójcy Świętej,
a ruchami, które co prawda same uznają się za chrześcijańskie, lecz w/w prawdę wiary odrzucają. Do wyznań tego typu, tj. grup antytrynitarnych, należą m.in. świadkowie Jehowy, inne odłamy ruchu badackiego (różne stowarzyszenia badaczy Pisma Świętego) i unitarianie. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że wspólnoty tego typu pozostają często w jawnej opozycji do innych religii,
w tym Kościoła katolickiego (np. świadkowie Jehowy utożsamiają wszystkie religie światowe, oprócz własnej, z „nierządnicą” z Apokalipsy św. Jana - link), co nie oznacza jednak, iż nie powinno się z nimi prowadzić dialogu. Jakkolwiek bowiem chcielibyśmy grupy antytrynitarne zakwalifikować (pseudochrześcijańskie, niechrześcijańskie, nowe ruchy religijne [sekty]) dokumenty Kościoła katolickiego są tutaj precyzyjne:
- „Kościół katolicki nic nie odrzuca z tego, co w religiach owych [niechrześcijańskich] prawdziwe jest i święte.” (Sobór Watykański II, Dekret „Nostra Aetate”).
- „Musimy też rozwijać w sobie i w naszych wspólnotach ducha Chrystusa w odniesieniu do sekt, próbując zrozumieć, „o co im chodzi” i tam, gdzie to możliwe, wychodzić im na spotkanie z chrześcijańską miłością.” („Sekty albo nowe ruchy religijne. Wyzwanie duszpasterskie”, raport Stolicy Apostolskiej)
Mając na względzie dobrze pojęty ekumenizm poniżej zacytowano kilka sformułowań z przytoczonego wcześniej Dekretu „Unitatis Redintegratio”, którymi kierowano się przy tworzeniu niniejszej części serwisu:
* „Wierni Kościoła katolickiego powinni bez wątpienia w pracy ekumenicznej troszczyć się
o odłączonych braci, modląc się za nich, użyczając im wiadomości o sprawach Kościoła i pierwsi powinni wychodzić im naprzeciw.” (DE 4)
* Całą i nieskazitelną doktrynę trzeba przedstawić jasno. Nic nie jest tak obce ekumenizmowi jak fałszywy irenizm, który przynosi szkodę czystości nauki katolickiej i przyciemnia jej właściwy
i pewny sens.” (DE 11)
* „Rozmiłowanie w Piśmie świętym oraz cześć czy prawie kult dla niego skłania braci naszych [protestantów] do ciągłego i wnikliwego studiowania tych świętych kart: Ewangelia bowiem
"jest mocą Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego, najpierw Żyda, a potem Greka" (Rz 1,16).
Przyzywając Ducha Świętego doszukują się w Piśmie Świętym Boga jako przemawiającego do nich w Chrystusie, zapowiedzianym przez Proroków, wcielonym dla nas Słowie Bożym. Kontemplują
w Piśmie świętym życie Chrystusa i to, czego boski Mistrz nauczał i dokonał dla zbawienia ludzi, zwłaszcza tajemnice Jego śmierci i zmartwychwstania.
Lecz choć odłączeni od nas chrześcijanie przyznają świętym Księgom boską powagę, to jednak mają odmienne od nas zapatrywania - różni oczywiście różne - na stosunek Kościoła do Pisma św.,
w którym wedle wiary katolickiej urząd nauczycielski Kościoła zajmuje specjalne miejsce
w wyjaśnianiu i głoszeniu pisanego słowa Bożego.
Niemniej Pismo św. jest dla owego dialogu znakomitym narzędziem w potężnym ręku Bożym
dla osiągnięcia tej jedności, którą Zbawca wskazuje wszystkim ludziom.” (DE 21)
a szerzej z chrześcijańskiej perspektywy możliwe, podjęto próbę wyjaśnienia różnic w podejściu
do Biblii pomiędzy Kościołami chrześcijańskim, tj. takimi, które uznają naukę o Trójcy Świętej,
a ruchami, które co prawda same uznają się za chrześcijańskie, lecz w/w prawdę wiary odrzucają. Do wyznań tego typu, tj. grup antytrynitarnych, należą m.in. świadkowie Jehowy, inne odłamy ruchu badackiego (różne stowarzyszenia badaczy Pisma Świętego) i unitarianie. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że wspólnoty tego typu pozostają często w jawnej opozycji do innych religii,
w tym Kościoła katolickiego (np. świadkowie Jehowy utożsamiają wszystkie religie światowe, oprócz własnej, z „nierządnicą” z Apokalipsy św. Jana - link), co nie oznacza jednak, iż nie powinno się z nimi prowadzić dialogu. Jakkolwiek bowiem chcielibyśmy grupy antytrynitarne zakwalifikować (pseudochrześcijańskie, niechrześcijańskie, nowe ruchy religijne [sekty]) dokumenty Kościoła katolickiego są tutaj precyzyjne:
- „Kościół katolicki nic nie odrzuca z tego, co w religiach owych [niechrześcijańskich] prawdziwe jest i święte.” (Sobór Watykański II, Dekret „Nostra Aetate”).
- „Musimy też rozwijać w sobie i w naszych wspólnotach ducha Chrystusa w odniesieniu do sekt, próbując zrozumieć, „o co im chodzi” i tam, gdzie to możliwe, wychodzić im na spotkanie z chrześcijańską miłością.” („Sekty albo nowe ruchy religijne. Wyzwanie duszpasterskie”, raport Stolicy Apostolskiej)
Mając na względzie dobrze pojęty ekumenizm poniżej zacytowano kilka sformułowań z przytoczonego wcześniej Dekretu „Unitatis Redintegratio”, którymi kierowano się przy tworzeniu niniejszej części serwisu:
* „Wierni Kościoła katolickiego powinni bez wątpienia w pracy ekumenicznej troszczyć się
o odłączonych braci, modląc się za nich, użyczając im wiadomości o sprawach Kościoła i pierwsi powinni wychodzić im naprzeciw.” (DE 4)
* Całą i nieskazitelną doktrynę trzeba przedstawić jasno. Nic nie jest tak obce ekumenizmowi jak fałszywy irenizm, który przynosi szkodę czystości nauki katolickiej i przyciemnia jej właściwy
i pewny sens.” (DE 11)
* „Rozmiłowanie w Piśmie świętym oraz cześć czy prawie kult dla niego skłania braci naszych [protestantów] do ciągłego i wnikliwego studiowania tych świętych kart: Ewangelia bowiem
"jest mocą Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego, najpierw Żyda, a potem Greka" (Rz 1,16).
Przyzywając Ducha Świętego doszukują się w Piśmie Świętym Boga jako przemawiającego do nich w Chrystusie, zapowiedzianym przez Proroków, wcielonym dla nas Słowie Bożym. Kontemplują
w Piśmie świętym życie Chrystusa i to, czego boski Mistrz nauczał i dokonał dla zbawienia ludzi, zwłaszcza tajemnice Jego śmierci i zmartwychwstania.
Lecz choć odłączeni od nas chrześcijanie przyznają świętym Księgom boską powagę, to jednak mają odmienne od nas zapatrywania - różni oczywiście różne - na stosunek Kościoła do Pisma św.,
w którym wedle wiary katolickiej urząd nauczycielski Kościoła zajmuje specjalne miejsce
w wyjaśnianiu i głoszeniu pisanego słowa Bożego.
Niemniej Pismo św. jest dla owego dialogu znakomitym narzędziem w potężnym ręku Bożym
dla osiągnięcia tej jedności, którą Zbawca wskazuje wszystkim ludziom.” (DE 21)